Iemand na lange tijd weer zien, oude lievelingsliedjes beluisteren of plaatsen en beelden oproepen die men associeert met gelukkige herinneringen: dit veroorzaakt bij veel mensen ofwel welzijn ofwel een gevoel van onbehagen. Julian Zörfusz probeert met dit stuk dit zeldzame samenspel van vertrouwdheid, verlangen, verdriet, maar ook geluk en uitbundigheid muzikaal te vertolken.
De polka is opgedragen aan drie bijzondere mensen: Julia, Stefanie en Thomas. Samen met Julian hebben ze een uitdagend pad bewandeld, wat hen helaas van elkaar scheidde. Ook al kunnen ze elkaar nu niet meer zien, dat zal op een dag in de verre toekomst zeker veranderen.